Την
τελευταία δεκαετία συνεχούς κρίσης δε φορτωθήκαμε όλοι το ίδιο τα βάρη της. Δεν
χάσαμε και δεν υποφέραμε όλοι μαζί σε αυτήν τη χώρα. Για αυτό και κανένα success story νέο
ή παλιότερο δε μας έπειθε για καλύτερες μέρες. Κανένα μεταμνημονιακό παραμύθι
δε μας γέμιζε ελπίδα. Έτσι και με την νέα κατάσταση κρίσης σε παγκόσμιο
επίπεδο, λόγω της πανδημίας του COVID-19,η επίθεση
συνεχίζεται και είναι ταξική. Χτυπάει πρώτα από όλα τον κόσμο της εργασίας και
τη νεολαία.
Όπως
τότε: το κεφάλαιο μόλις αισθάνθηκε την κρίση
και κατάλαβε απώλειες αποφάσισε τη δραστική υποτίμηση της εργατικής δύναμης ως
αντιστάθμιση της χασούρας. Έστειλε μήνυμα για τσάκισμα κάθε εργατικού
δικαιώματος για επιβολή εργασιακού μεσαίωνα.
Έτσι
και τώρα: Με αφορμή την πανδημία, ελαστικοποιούν
ακόμα περισσότερο τις εργασιακές σχέσεις, προωθούν την εκ περιτροπής εργασία με
μείωση των αποδοχών στο μισό, σχεδιάζουν περικοπές στους μισθούς, βάζουν νέα
εμπόδια στην οργάνωση και διαμαρτυρία ενώ συνεχίζεται η υποβάθμιση του
συστήματος υγείας, του δημοσίου σχολείου (νομοσχέδιο Κεραμέως) και του φυσικού
περιβάλλοντος (περιβαλλοντικό νομοσχέδιο)
Αυτό είναι το συνδετικό στοιχείο σε όλα τα μνημόνια, τα πολυνομοσχέδια
και τις αντεργατικές πολιτικές. Χτύπησαν τις συλλογικές συμβάσεις, το δικαίωμα
στην απεργία, την κυριακάτικη αργία, απελευθέρωσαν τις απολύσεις, καθιέρωσαν
τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, πετσόκοψαν τις συντάξεις.
Αυτό το
πολιτικό πλαίσιο σε συνδυασμό με την εκτίναξη της ανεργίας αφήνει τα αφεντικά να
ξεσαλώνουν ακόμη περισσότερο:
Αυθαιρετούν ασύστολα πάνω στα ελάχιστα εργατικά
δικαιώματα που έχουν μείνει.
Εκβιάζουν, κόβουν
μισθούς, μας αφήνουν απλήρωτους, δεν πληρώνουν εισφορές,
Απολύουν μαζικά, απολύουν έγκυες, καταφεύγουν
στη μαύρη εργασία και πάρα πολλά άλλα.
Απάντηση σε όλα αυτά είναι μόνο η οργάνωση των
ίδιων των εργαζόμενων. Σας καλούμε πρώτα από όλα να εμπιστευτείτε τις αξίες του
συνδικαλισμού και της συλλογικής δράσης. Σας καλούμε να ενισχύσετε τα
πρωτοβάθμια σωματεία (κλαδικά και επιχειρησιακά), να συμμετέχετε στις
διαδικασίες και στις δράσεις που αποφασίζουν. Να παρθούν πρωτοβουλίες για νέα
σωματεία όπου χρειάζεται ή για πολύμορφες επιτροπές αγώνα στους χώρους
δουλειάς. Γνωρίζουμε ότι η κατάσταση με τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και πολλές
ομοσπονδίες σε μεγάλο βαθμό σκορπάει απογοήτευση. Να μην τους κάνουμε όμως τη
χάρη. Η συλλογικότητα είναι δύναμη ακόμα και όταν τα τυπικά θεσμικά δικαιώματα
είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Όταν οι εργαζόμενοι ενώνονται μπορούν να
αντιμετωπίσουν την εργοδοτική τρομοκρατία.
Υπάρχουν όμως δυνατότητες και στο τοπικό
επίπεδο. Στην περιοχή λειτουργεί η Λέσχη
Εργαζομένων και Νεολαίας που φιλοδοξεί να παίξει το ρόλο ενός
εργατικού κέντρου αγώνα και συνάντησης. Είμαστε ουσιαστικά μια επιτροπή
εργατικής αλληλεγγύης που μπορεί να συμπληρώσει, να βοηθήσει, να στηρίξει τις
παραδοσιακές μορφές εργατικών κινητοποιήσεων. Επίσης μπορεί να γίνει ένα
επιπλέον όπλο σε όσους δε χωράνε στον επίσημο συνδικαλισμό άνεργοι, ελαστικά
και ‘μαύροι’ εργαζόμενοι. Σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση που επικρατεί η
ανασφάλεια και η απογοήτευση πρέπει να σκεφτούμε νέους τρόπους οργάνωσης, νέες
μορφές δράσης. Πρέπει επίσης να σταθούμε στα πόδια μας, ας γνωριστούμε μέσα από
ένα πρόγραμμα με δράσεις αλληλεγγύης και πολιτισμού που βασίζετε αποκλειστικά
σε εμάς τους ίδιους. Οργανωνόμαστε λοιπόν στα
σωματεία μας - Οργανωνόμαστε στη
λέσχη.
